شب تاريک که ريزد به زمين نور مه از دامن صحرا به فلک نور دگر سر زند از طلعت زهرا که از آن نور ، سماوات شود محشر کبري همه گويند که اين نور حسين است عيان از رخ ام الحسنين است که بر ختم رسل نور دو عين است ، حسين است حسين است ، که شب تا به سحر هم سخن دخت رسول است بگو مونس زهراي بتول است که اي مادر فرخنده منم نور دو عينت گل نورسته حسينت ، به خدا نور عيانم ، به نبي روح روانم ، به علي تاب و توانم ، به جنان سيد و مولاي جوانان جنانم ، به جهان رهبر آزاده ي مردان جهانم به سما مهر فروزان به زمين کشته شمشير و سنانم انا عطشان انا مظاوم انا عريان انا مجروح منم مونس دلهاي شکسته منم آن کشتي در خون دل خويش نشسته که خدا خوانده ز آغاز جهان فلک نجاتم به حياتم به مماتم به خداوند مجيدم به جوانان رشيدم به عزيزان شهيدم به همه خلق اميدم همه خوانند به خون گلويم هر شب و هر روز خدا را

*****

همه دم فخر کن اي مادر پاکيزه سرشتم که حسين تو منم سيد و مولاي جوانان بهشتم ز ازل بر ورق دفتر ايجاد نوشتم که من از هستي خود در ره معبود گذشتم من مظلوم گل دامن زهرا و رسول دو سرايم پسر خون خدايم همه را دادرس و ياور و مصباح هدايم به ره دوست فدايم همه شب ليله ي عاشور من است و همه جا کرببلايم ، سپر تير بلايم ، به خدا سوم شعبان اگر از پرتو حسنم همه جا نور بود ليله ي ميلاد من از مغرب عاشور بود ، من همه را هادي راهم ، همه خلقند سپاهم ، همه را پشت و پناهم ، انا ثار اله و باب اله و و جه اله و سر اله و نور اله يکتا ز همه خلق سلامم ، به همه خلق امامم ، همه مرهون قيامم ، شرف و عزت و ايثار و جهاد است پيامم ، همه سر مست ز جامم ، ببرم تا ابد الدهر دل اهل ولا را 

*****

شب عشق و شب شور و شب پيدايش نور و همه جا وادي طور است و رسد نور به اوج فلک از حجره ي زهرا شده لبريز ز انوار خدا دامن صحرا بگو از شور حسيني شده سرتاسر خلقت همه جا محشر کبري به زمين فخر کنان از سوي حق کرده نزول آسيه و هاجر و لعيا زده گلبوسه رخ فاطمه را مريم عذرا شده اين چار زن از عز و شرف قابله ي عصمت کبري که نهد پاي به عالم شرف دوده ي آدم ولي ا... معظم گهر بحر کرامت ، قمر برج امامت ، در ياسين گل طاها ثمر ام ابيها ، شجر طور دل اهل تولا ، کند از دامن ناموس خداوند تجلّا ملک و حور و پري آدميان اي همه ي عالميان خوش بشتابيد و بياييد و ببينيد چه نوزاد عزيزي به جهان پاي نهاده است حسين است ، حسين است ، حسين است ، ببينيد همه در بغل فاطمه ماه رخ مصياح هدي را

*****

صلوات از طرف خالق سرمد به جمال گل نورسته ي احمد که شکفته است به رويش گل لبخند محمد برگفته است ببر سيد ابرار چو جانش زده گلبوسه به زير گل و لعل لب و چشم و دهانش رخ تابنده نموده ، لب جان بخش گشوده ، به نگاهي دل پيغمبر اسلام ربوده چه جمالي چه کمالي چه جلالي به نبيّ و به علي بن ابيطالب و زهرا و حسن باد مبارک هه گويند که اين عيد ولادت بخدا و همه ي خلق خدا باد مبارک چه بگويم به ثنايش همه مرهون عطايش همه عالم بفدايش دو جهان روي نمايش همه ديدند به ماه رخش آئينه ي معبود نما را

*****

فوج فوج ملک از اوج فلک روي نمودند به گلزار مدينه به در خانه ي سلطان نجف دسته گل سرخ به کف دور محمد زده صف يکسره با شور و شعف نغمه ي تبريک به لب خنده زنان بر گل رخسار نبي فخر عرب با شعف و وجد و طرب پيش تر از خيل ملک آمده جبريل امين از طرف خالق دادار که يا احمد مختار منم حامل تبريک خداي احد قدر غفار براي تو و زهراي تو و حيدر کرار که داده است خداوند تبارک وَ تعالي به تو آيينه ي خود را ثمرت باد مبارک ، قمرت باد مبارک گهرت باد مبارک ، شب ميلاد گرامي پسرت باد مبارک ، بپذير از طرف ذات خدا تهنيت و تسليت اي خواجه ي لولاک که اين دسته گل پاک فتد با تن صد چاک به صحراي بلا چون گل پرپر شده بر خاک بگيرند سر از پيکر او امّت سفّاک بخوان بر ورق مصحف گلگون رخش خاطره ي کرببلا را

*****

اين حسين است حسين است همان مظهر ذات احد داور غفار که تا پاي نهاده است در اين دار به اميد شفاعت به درش آمده از ره ملکي زار که بال و پر او سوخته و گشته گرفتار به گهواره ي او دست توسل زده با حالت افکار حسين از دل گهواره به او چشم گشوده دل از و سخت ربوده به رخش خنده نموده که ببخشد پر و بالش ، زهي از قدر و جلالش ، پر نو کرده ز هم باز . در امواج فضا گشته به پرواز ، نموده سخن آغاز ، ثنا خوان و سر افراز ، الا خيل ملک من شدم آزاد ، حسين بن علي از کرمش بال و پرم داد همانا به جلالش به مقامش قسم آن کس که فرستد ز ره دور سلامش برسانم به امامش ، به خداي پسر فاطمه دلداده و ممنون حسينم بزنم بال و کنم فخر کنان سير فضا را

*****

پسر فاطمه اي دسته گل سرخ محمد همه ي هستي احمد ، ولي خالق سرمد ، به تو پيوسته سلامم بهتو هر لحظه درودم که تويي دارو ندارم که تويي بودو  نبودم رخ تو آينه ي غيب و شهودم ، تو قيامم ، تو رکوعم ، تو سجودم ، به فداي تو سراپاي وجودم ، تو همه هستي مايي ، تو امام شهدايي و تو مصباح هدايي تو رکوعي ، تو صلاتي و تو کشتي نجاتي ، تو تمام حسناتي ، تو دعا تو صلواتي ، تو يم جود و سخايي ، تو دوايي ، تو شفايي ، تو همان خون خدايي ، به خداوند دو عالم که تو هم قبله و هم قبله نمايي ، تو شه کرببلايي ، چه بگويم تو حسيني تو حسيني که نبي گفت منم از تو و تو از مني اي بوسه گه ختم رسالت همه اعضات سر و صورت و چشم و لب و اندام سراپاي تو از بوسه ي ختم رسل انداخته گل او که به هر عضو تو ديده ز ازل زخم بسي نيزه و شمشير جفا را

*****

منم و کعبه ي کويت ، منم و قبله ي رويت ، منم و جام سبويت ، چه بخواهي چه نخواهي نرم از سر کويت ، همه شب ريخته از ديده ي من خون گلويت ، بپسندي نپسندي به کسي کار ندارم ، تو گواهي که به غير از تو دگر يار ندارم ، که تو را دارم و بيم از شرر نار ندارم ، چکنم عاشق و مجنون تو هستم ، به خدا دل به تو بستم سر راه تو نشستم ، تو به من چهره گشودي که خدا را بپرستم به خدا پيشتر از آمدنم سلسله ي عشق تو مي بود به دستم نه تو آني که مرا لحظه اي از خويش براني ، نه من آنم که شوم دور ز درگاه تو آني ، ز همان لحظه که من چشم گشودم به تو سوگند ندانسته گرفتار تو بودم چه ولادت چه به طفلي چه جواني چه به پيري چه دم مرگ تو را داشتم و دارم و غير از تو ندارم ، نکند روز قيامت ز نظر دور کني «ميثم» افتاده ز پا را

عاشق نميشوم، دلواپسم نباش

دستاني از تهي، پاهايي از ورم
فکر مرا نکن، امروز بهترم...

*****

حال مرا مپرس، چيزي مهم که نيست...
اين دلشکستگي، اقرار بيکسيست
درگير من مشو، همدم نميشوم
حوا مرا ببخش... آدم نميشوم...

*****

تقصير تو نبود، نه من نه بخت خود
تو عشق خط زدي، من خواستم نشد
درگير عادتم، سرگرم خود شدم
در مرز يک سقوط، ديگر نه تو نه من...

*****

از پشت اين سکوت، از اين نقاب و نقش
حال مرا بفهم، جرم مرا ببخش
امروز بهترم... حوا بيا ببين
دلتنگ من مباش، من مرده ام... همين!

*****

شکل خودم شدم... تلخ و بدون ره
در انتهاي خويش، حال مرا بفهم
شکلي شبيه خود، با چشم گريه سوز
باور نميکنم، آئينه را هنوز...

*****

از پشت اين سکوت، از اين نقاب و نقش

حال مرا بفهم، جرم مرا ببخش
امروز بهترم، حوا بيا ببين
دلتنگ من مباش، من مرده ام... همين

شاعر : مرتضی لطفی